Δύο ποιήματα αφιερωμένα στη ΜΑΝΑ
Δύο μικρά ποιήματα που γράφτηκαν χώρια, αλλά που μπορούν να γίνουν και ένας μικρός διάλογος, μάνας και παιδιόύ, από τα βάθη της ψυχής.
Η εξομολόγηση του παιδιού
Μάνα
Μάνα η σκέπη σου,
μάνα το χάδι σου,
Μάνα!
Τι να σου πω
και πώς να σε καλέσω;
Τι να θυμηθώ
και τι ν’ αφήσω;
Πώς να σε φτάσω
και πώς να σε κρατήσω;
Πώς να μετρήσω
και που να χωρέσει
η αγάπη σου;
Μάνα!
Η απάντηση της μάνας
Η ζωή μου πριν να έρθεις
Σαν κοιμάσαι, άγγελέ μου,
και στα χέρια σε κρατώ,
τη ζωή μου πριν να έρθεις
σκέφτομαι κι αναπολώ.
Πόσο ξένα ήταν όλα,
άδεια ήταν η ψυχή,
με τη γέννησή σου μόνο
κι εγώ νιώθω ζωντανή.
Γέμισες κάθε στιγμή μου,
έδιωξες κάθε καημό,
πέτρωσες τη δύναμή μου,
μου' δωσες σκοπό να ζω.
Δεν θυμάμαι ευτυχία
να' χω νιώσει πιο γλυκιά,
όταν βλέπω να κοιμάσαι
στη ζεστή μου αγκαλιά.
Με λαχτάρα σε αγγίζω,
με αγάπη σε κρατώ,
τα μαλλάκια σου χτενίζω,
τα χεράκια σου φιλώ.
Κι ολοένα αναρωτιέμαι:
Πως θα ήταν η ζωή;
Πως θα ζούσα, άγγελέ μου,
αν θα έλειπες εσύ;
Γιάννης Κανατσέλης
Μαρία Ταστσόγλου
Αναρτήθηκε από ΣΚΟΥΛΗΚΙ στις 4/25/2010 09:12:00 μμ
http://fonipeiraioton.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου