Φωτο: UNICEF/2010/McBride
H Arbeli, 8 ετών, έκανε ένα μεγάλο ταξίδι από το χωριό της στην περιοχή Sukkur του Πακιστάν, όπου και διαμένει τώρα σε έναν προσωρινό καταυλισμό, μετά τις πλημμύρες που κατέστρεψαν το σπίτι της.
Η Arbeli, 8 ετών, κάθεται μαζί με άλλα παιδιά πάνω σε μια αιώρα, σκεπασμένη με παλιά ρούχα. Παρακολουθεί ένα από τα τρία μέλη της κινητής υγειονομικής μονάδας της UNICEF να περιποιείται ασθενείς στον προσωρινό καταυλισμό της περιοχής Sukkur, όπου διαμένει και η ίδια. Η Arbeli και η οικογένειά της, ήρθαν πρόσφατα στον καταυλισμό, όταν οι πλημμύρες κατέστρεψαν το σπίτι τους.
Μαζί με άλλες 11 οικογένειες από το χωρίο τους, η Arbeli και οι συγγενείς της, έκαναν όλη την απόσταση μέχρι το Sukkur με τα πόδια. Το μικρό κορίτσι, μένει τώρα με την μητέρα και τους αδελφούς της κάτω από μια αδιάβροχη τέντα. «Όταν οι πλημμύρες έφτασαν, το σπίτι μου καταστράφηκε», λέει η Arbeli, με ψιθυριστή φωνή και βλέμμα χαμηλωμένο.
«Όλα τα πράγματά μου παρασύρθηκαν από τα νερά. Ακόμα και το κρεβάτι μου καταστράφηκε». Περπατώντας με την οικογένεια της προς το Sukkur, μετά την καταστροφή του χωριού της, η Arbeli δεν είχε ιδέα τι την περίμενε στη συνέχεια. «Τα παιδιά ήταν κουρασμένα και τρομοκρατημένα», λέει η μητέρα της Arbeli. «Απλά δεν μπορούσαμε να πάμε στο σπίτι μας, καταστράφηκε πλήρως και τα ζώα μας πνίγηκαν. Δεν είχαμε πουθενά να πάμε».
Όπως και πολλά παιδιά στην ηλικία της, στις πληγείσες περιοχές του Πακιστάν, η Arbeli δεν πήγε ποτέ σχολείο στο χωριό της, καθώς βοηθούσε την οικογένειά της στις δουλειές του σπιτιού και στην φροντίδα των ζώων. Τώρα όμως, βλέποντας τη ζωή του να ανατρέπεται τόσο βίαια, το μικρό κορίτσι είναι σε κατάσταση σοκ και προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Η Arbeli λέει πως ακόμα της λείπει το σπίτι, το κρεβάτι και τα ρούχα της.
«Είναι καλύτερα στο σπίτι», τονίζει χαμηλόφωνα. Εκείνη και η οικογένειά της, δεν έχουν ιδέα πότε θα επιστρέψουν στο χωριό τους. Ελπίζουν ότι θα καταφέρουν να επιστρέψουν για να ξαναχτίσουν τις ζωές τους, όταν τα νερά των πλημμύρων υποχωρήσουν πλήρως. Για τώρα πάντως, το σπίτι τους είναι μια λευκή τέντα, στην άκρη ενός βρώμικου και θορυβώδους δρόμου, όπου φορτηγά πηγαινοέρχονται κορνάροντας και αφήνοντας μια οσμή βενζίνης στον αέρα. Παρά τις δυσχερείς συνθήκες, η Arbeli έχει μόνο μια επιθυμία.
«Έχω μόνο αυτά τα ρούχα που φοράω», εξηγεί. Και προσθέτει: «Πραγματικά θέλω μερικά καινούρια ρούχα και παπούτσια».
Όποιος επιθυμεί να βοηθήσει τo έργο της UNICEF στο Πακιστάν,
μπορεί να κάνει τη δωρεά του στο www.unicef.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου