Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

«Καταστρέφοντας τη μυθολογία που περιβάλλει τη γυναίκα και τη σεξουαλικότητά της, ίσως να μπορούσε να εξαλειφθεί ένα μέρος από την ιδεολογική βάση της σεξουαλικής της εκμετάλλευσης.» K. Weis & S.S. Borges

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε) αποτελούν έναν από τους κύριους παράγοντες διαμόρφωσης της κοινής γνώμης για θέματα που βιώνουμε καθημερινά, άμεσα ή έμμεσα, ως πολίτες. Έχουν την τάση να παραμορφώνουν την πραγματικότητα και να παρουσιάζουν ειδήσεις που έχει εκτιμηθεί ότι προκαλούν το ενδιαφέρον του κοινού.

Το έγκλημα ως είδηση γοητεύει το κοινό, στοιχίζει φτηνά, βρίσκεται εύκολα από τα Μ.Μ.Ε και δημιουργεί αισθήματα εφορίας, διότι κάνει τα άτομα να αισθάνονται σιγουριά που κατάφεραν να μην εγκληματήσουν. Η βία παρουσιάζεται με ωραιοποιημένο, αισθησιακά ελκυστικό τρόπο και οι αρνητικές της συνέπειες αγνοούνται. Τα Μέσα δεν ασχολούνται με τις σχέσεις δράστη-θύματος, με το πριν και το μετά του εγκλήματος, καθώς και με την ποινική «σταδιοδρομία» της υπόθεσης. Οι κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες του εγκλήματος στα θύματα δεν παρουσιάζονται, ενώ το κύριο βάρος της ειδησιογραφίας δίδεται στις υλικές και σωματικές τους βλάβες.

Παρακολουθώντας κάποιος τα ειδησιογραφικά δελτία των Μέσων, θα διαπιστώσει ότι παρουσιάζεται ασυνείδητα μια παραπλανητική εικόνα για το θύμα και το δράστη του εγκλήματος βιασμού. Το θύμα –τις περισσότερες φορές- παρουσιάζεται ως υπεύθυνο για το έγκλημα που έχει υποστεί, ενώ ταυτόχρονα ο δράστης προβάλλεται ως μια ιδιαίτερη, ατομική και πολλές φορές ψυχοπαθολογική περίπτωση.

Στις περιπτώσεις που ο βιασμός δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, τα Μ.Μ.Ε επικεντρώνουν την προσοχή τους στο πρόσωπο του δράστη, επιχειρώντας να τον παρουσιάσουν ως κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με το μέσο κοινωνικό άνθρωπο.

Χαρακτηρισμοί των δραστών από τον τύπο, όπως: «δράκοι», «κτηνάνθρωποι», «υπάνθρωποι», «σάτυροι», «τέρατα», κ.λπ., παραπέμπουν σε μια κατάσταση κοινωνικής και ψυχικής παρέκκλισης και παραγνωρίζουν το αδιαμφισβήτητο ερευνητικό συμπέρασμα σύμφωνα με το οποίο ο βιαστής φέρει τα κοινωνικά και δημογραφικά χαρακτηριστικά του μέσου κοινωνικού ατόμου.

Έχει αποδειχθεί ότι στις περισσότερες γυναίκες ενυπάρχει ο φόβος του βιασμού και ότι συνδέουν την έννοια του εγκλήματος με το βιασμό και το φόνο. Ο βιασμός αποτελεί για τις γυναίκες μια πραγματική απειλή που δεν τις αφήνει να επαναπαυτούν και τις απομονώνει κοινωνικά.

Τα Μ.Μ.Ε παρουσιάζουν επιλεκτικά ακραίες υποθέσεις σεξουαλικής βίας (π.χ. ομαδικούς βιασμούς), με αποτέλεσμα τη μυθοπλαστική προβολή του φαινομένου και την αναπαραγωγή των διαδεδομένων στις συλλογικές αναπαραστάσεις στερεοτύπων των σχετικών με τη σεξουαλική βία.

Έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει μεγάλη διάσταση ανάμεσα στον πραγματικό βιασμό και την εικόνα που παρουσιάζεται από τα Μ.Μ.Ε . Ενώ στην πραγματικότητα η συντριπτική πλειοψηφία των βίαιων σεξουαλικών επιθέσεων λαμβάνουν χώρα μεταξύ μεμονωμένων ατόμων, τα Μ.Μ.Ε διαστρεβλώνουν την εικόνα παρουσιάζοντας αναλογικά πολύ περισσότερους ομαδικούς βιασμούς.



Η συνεχής προβολή της βίας από τα Μ.Μ.Ε έχει ως αποτέλεσμα τη συναισθηματική αναλγησία του κοινού απέναντι στα εγκλήματα βίας και το σταδιακό εθισμό στην επιθετική συμπεριφορά με βάση τις επιθετικές αξίες, τις οποίες έχει πλέον οικειοποιηθεί.

Είναι επιτακτική ανάγκη να περάσουμε σε μια πιο ορθολογική χρήση των Μέσων αναφορικά με το έγκλημα και να ληφθούν υπ' όψη τα αποτελέσματα της εγκληματολογικής έρευνας, προκειμένου να είμαστε σε θέση να προσεγγίσουμε ορθολογικά την πραγματικότητα του εγκλήματος και να απαλλαγούμε από τους μύθους και τα στερεότυπα αναφορικά με το φαινόμενο της βίας.

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΦΗΒΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τα ανθρώπινα δικαιώματα στο απόσπασμα.

Σπάνια τα εγκλήματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών και εφήβων φτάνουν στη γνώση της αστυνομίας και ακόμα πιο σπάνια στα ποινικά δικαστήρια. Μέσα σε χρονικό διάστημα πέντε (5) ετών, εκδικάσθηκαν -από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας- μόνο τέσσερις (4) υποθέσεις που αφορούσαν στα εγκλήματα της μαστροπείας και της σωματεμπορίας και είχαν ως θύματα ανήλικα άτομα. Αγνοούνται από τους επίσημους φορείς και από τις επίσημες αστυνομικές, δικαστικές και σωφρονιστικές στατιστικές. Η έλλειψη νομιμοποιημένου θύματος -ακόμη και η παντελής απουσία του- σε συνδυασμό με την οργάνωση της συγκεκριμένης μορφής εγκληματικότητας, συνηγορούν στη διαδικασία παραγωγής και συντήρησης του μεγάλου σκοτεινού αριθμού της.

Το ζήτημα είναι παραγνωρισμένο στην Ελλάδα και ταυτόχρονα αποτελεί ένα από τα πλέον σύγχρονα και επίκαιρα ζητήματα της διεθνούς οργανωμένης εγκληματικότητας. Πέρα από την πρόσφατη μεταρρύθμιση των σχετικών διατάξεων του Ποινικού Κώδικα, η Πολιτεία πρέπει να υιοθετήσει άμεσα τα ακόλουθα μέτρα:

1. Ενεργοποίηση δικτύου πληροφόρησης του κοινού για την κατάσταση του φαινομένου, τις διαστάσεις του και την κοινωνική παθογένεια που προκαλεί, με βασικό στόχο τη σταδιακή μείωση του ποσοστού των ατόμων-πελατών που αναζητούν τις υπηρεσίες των ανήλικων εκδιδόμενων ατόμων.

2. Πρόβλεψη μέτρων για την ομαλή επανένταξη των ανήλικων ατόμων στην κοινωνία και απεξάρτηση από το χώρο της πορνείας.

3. Δημιουργία νομαρχιακών κέντρων υποδοχής ανήλικων θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης, με σκοπό την παροχή των απαραίτητων υγειονομικών υπηρεσιών, ψυχολογικής υποστήριξης και πληροφόρησης.

4. Δημιουργία τηλεφωνικών γραμμών SOS για καταγγελίες και παροχή της απαραίτητης πληροφόρησης στα ανήλικα θύματα.

5. Λήψη μέτρων για τη μείωση της λαθρομετανάστευσης, με σκοπό να μειωθεί το ποσοστό των ατόμων αυτής της κατηγορίας που διαβιούν κάτω από το επίπεδο της φτώχιας, γεγονός που οδηγεί πολλές φορές στο φαινόμενο της εξαναγκαστικής πορνείας των ανηλίκων.

6. Εκπαίδευση των λειτουργών της ποινικής δικαιοσύνης (αστυνομικών, εισαγγελέων και δικαστών) σε θέματα που αφορούν στο φαινόμενο της πορνείας των ανηλίκων με σκοπό να αυξηθεί ο βαθμός ευαισθητοποίησης του συστήματος απονομής της ποινικής δικαιοσύνης στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Μια άλλη μορφή οργανωμένης σεξουαλικής εκμετάλλευση παιδιών και εφήβων είναι η πορνογραφία. Η παιδική πορνογραφία -η οποία αναπτύσσεται σε ιδιαίτερα κερδοφόρα επιχείρηση- ενισχύει τον εθισμό του κοινού στα πορνογραφικά θεάματα και ακούσματα, καθώς και τη χρήση βίαιης επιθετικής συμπεριφοράς ανήλικων ατόμων. Επίσης, τροφοδοτεί τη φαντασία των θεατών σχετικά με τους τρόπους της χρησιμοποίησης ανάλογων μεθόδων κακοποίησης και εξευτελισμού των παιδιών. Η πλέον σύγχρονη μορφή διακίνησης παιδικού πορνογραφικού υλικού γίνεται μέσω του διαδικτύου (internet). Πιο συγκεκριμένα, υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 250.000 «επισκέψεις» σε ιστοσελίδες παρουσίασης παιδικού πορνογραφικού υλικού.

Θα πρέπει να αποκλειστεί η προληπτική λογοκρισία, αλλά όχι και η εκ των υστέρων κατάσχεση του πορνογραφικού υλικού με ανήλικους και παιδιά, υπό δικαστική εγγύηση. Υποστηρίζω θερμά την άποψη ότι θα ήταν χρήσιμη μια διεθνή σύμβαση που να προωθεί τη διεθνή συνεργασία και την ίδρυση διεθνούς οργάνου για την εκδίκαση σχετικών προσφυγών.

Τίποτε άλλο δε χρειάζεται, παρά μεγαλύτερη ευαισθησία, ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούν σε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών. Όλοι μας θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο 21ος αιώνας ή θα είναι ο αιώνας της προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ή δεν θα υπάρξει.

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ο αιμομικτικός βιασμός αποτελεί την ύστατη μορφή σεξουαλικής ενδο-οικογενειακής κακοποίησης γιατί προσβάλλει δύο διαφορετικά έννομα αγαθά: τη γενετήσια ελευθερία και την οικογένεια. Είναι έγκλημα, που στη συντριπτική πλειοψηφία των υποθέσεων, δράστης είναι ο πατέρας και θύμα η ανήλικη κόρη του.



Ο αιμομικτικός βιασμός παρουσιάζει την ιδιαιτερότητα ότι -πριν τη γνωστοποίησή του στις διωκτικές αρχές- πολλοί μπορεί να γνωρίζουν, αλλά κανένας δε θέλει να μιλήσει, ενώ μετά όλοι μιλούν προσποιούμενοι ότι δε γνώριζαν το περιστατικό. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της υπόθεσης Δουρή στη μικρή κοινωνία της Ερμιόνης.

Στο 20% των υποθέσεων αιμομιξίας, για τις οποίες λαμβάνει γνώση η Αστυνομία, τα θύματα βρίσκονται σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Από άλλη έρευνα έχει βρεθεί ότι στο 30% των υποθέσεων τα θύματα είτε είναι σε κατάσταση εγκυμοσύνης είτε έχουν κάνει άμβλωση.

Οι μητέρες των θυμάτων σπάνια αναφέρουν τα εγκλήματα ενδο-οικογενειακής σεξουαλικής βίας. Μόνο δύο από τις δέκα υποθέσεις αιμομιξίας (20%) καταγγέλλονται από τις μητέρες των θυμάτων. Επίσης, έχει βρεθεί ότι περίπου το 40% των θυμάτων αναφέρουν καθυστερημένα το γεγονός στις μητέρες τους και ότι μία στις δέκα μητέρες αρνείται να πιστέψει την κόρη της και απορρίπτει τη μαρτυρία της ως ψεύτικη και ως προϊόν της φαντασίας της.

Έχει αποδειχθεί ότι η πατρική αιμομιξία συνήθως τερματίζεται όταν η κόρη εκμυστηρεύεται το γεγονός σε κάποιο άτομο έξω από το σπίτι, το οποίο με τη σειρά του αναφέρει το περιστατικό στην Αστυνομία. Αντίθετα, άλλη έρευνα απέδειξε ότι οι αποκαλύψεις των θυμάτων σε κάποια πρόσωπα εμπιστοσύνης σπάνια συμβάλλουν αποφασιστικά στον τερματισμό της αιμομιξίας, μολονότι μερικές φορές οδηγούν στην τελική ομολογία.

Περιστασιακά, μια αιμομικτική σχέση έρχεται στο φως όταν το θύμα συλλαμβάνεται για παραβατικότητα ή αλητεία ή μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας. Η αποκάλυψη πολλές φορές γίνεται με αφορμή κάποιο άλλο οικογενειακό πρόβλημα. Για παράδειγμα, ένας οικογενειακός καβγάς ανάμεσα στους συζύγους μπορεί να οδηγήσει τη σύζυγο στην αποκάλυψη του βιασμού της κόρης από τον πατέρα.

Το 70% των καταγγελιών γίνονται για άλλους λόγους και όχι για καθ’ αυτό το έγκλημα του αιμομικτικού βιασμού. Πιο συγκεκριμένα, έχει αποδειχθεί ότι το περίπου 30% των υποθέσεων γίνονται γνωστές στις διωκτικές αρχές μετά από κάποια οικογενειακή σύγκρουση και ότι το 11% των υποθέσεων με θύματα παιδιά έρχεται στη γνώση τους έμμεσα.

Η δημόσια αποκάλυψη της αιμομιξίας μπορεί να σημάνει την αποσταθεροποίηση, μερικές φορές όμως, ακόμη και τη διάρρηξη του οικογενειακού ιστού. Στις περιπτώσεις που λάβουν γνώση του εγκλήματος και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, το μυστικό προστατεύεται ευλαβικά, δημοσιοποιείται παρορμητικά και μόνο σε καταστάσεις έντονων ενδο-οικογενειακών κρίσεων. Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι το έγκλημα του αιμομικτικού βιασμού παρουσιάζει το μεγαλύτερο σκοτεινό αριθμό σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα.

Η έρευνά μας απέδειξε ότι το έγκλημα του αιμομικτικού βιασμού στην Ελλάδα τις περισσότερες φορές:

1. Λαμβάνει χώρα στον τόπο κατοικίας του δράστη, εναντίον ενός και μόνου θύματος, το οποίο εξαναγκάζεται σε κατά φύση συνουσία και χάνει τον παρθενικό του υμένα κατά τη διάρκεια τέλεσης του εγκλήματος.

2. Το έγκλημα είναι τετελεσμένο, διαπράττεται κατ’ εξακολούθηση και για μεγάλο χρονικό διάστημα και τα θύματα δέχονται απειλές κατά της ζωής τους, αλλά σπάνια απειλούνται με κάποιο όπλο και δεν υφίστανται σχεδόν κανέναν σωματικό τραυματισμό.

3. Οι δράστες είναι όλοι ενήλικοι άνδρες και έχουν με το θύμα σχέση πατέρα και κόρης. Στη μεγάλη πλειοψηφία των υποθέσεων ασκούν το επάγγελμα του ειδικευμένου τεχνίτη ή του εργάτη, κατοικούν ή σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο ή σε κάποιο χωριό, είναι έγγαμοι, ελληνικής υπηκοότητας, ψυχικά υγιείς και δεν έχουν απασχολήσει κατά το παρελθόν τις διωκτικές αρχές.

4. Συνήθως, τα θύματα είναι ανήλικα άγαμα κορίτσια, κατοικούν σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο ή σε κάποιο χωριό, είναι ελληνικής υπηκοότητας και παρίστανται στο δικαστήριο κατά τη διάρκεια εκδίκασης της υπόθεσης.

5. Τις περισσότερες φορές οι υποθέσεις αυτού του τύπου αναφέρονται στην Αστυνομία από κάποια συγγενικά ή φιλικά με το θύμα πρόσωπα, με ή χωρίς την παρουσία του, σε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των εικοσιτεσσέρων (24) ωρών από την τέλεσή τους.

6. Τέλος, οι υποθέσεις αυτού του τύπου συνήθως καταλήγουν σε καταδικαστική απόφαση και οι δράστες καταδικάζονται σε ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης άνω των 20 ετών.

Από τα πορίσματα της παραπάνω έρευνας καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το μυστικό της αιμομιξίας σπάνια αποκαλύπτεται, κρατείται ερμητικά κλειστό στα τείχη της οικογένειας και τις περισσότερες φορές το μοιράζεται μόνο το αιμομικτικό ζευγάρι. Αναφέρεται στην Αστυνομία από τρίτα προς το έγκλημα άτομα ή αποκαλύπτεται με τυχαίο και έμμεσο τρόπο. Οι πρακτικές της καταγγελίας του διαφέρουν απ' αυτές του βιασμού μεταξύ αγνώστων και αυτό γιατί οι σχέσεις των συμμετεχόντων στο έγκλημα προσώπων είναι στενά συγγενικές και το θύμα είναι έντονα εξαρτημένο από το δράστη.

Το Apodimos.com ευχαριστεί τον Διδάκτωρα του Παντείου και δικηγόρο Αθηνών Άγγελο Α. Τσιγκρή για τις πληροφορίες που παρείχε στους επισκέπτες – αναγνώστες της αρθογραφίας μας, με σκοπό να γνωρίσουν σε βάθος τα θέματα που αφορούν την Σεξουαλική βία , την Σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών και των εφήβων και την Σεξουαλική βία μέσα στην οικογένεια.

ΠΗΓΗ....http://www.apodimos.com