ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Η χρήση των ναρκωτικών αυξάνεται καθημερινώς επικίνδυνα, όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά σε κάθε γωνιά της γής. Τι φταίει όμως; Πού εντοπίζεται το πρόβλημα; Είναι άλλωστε γνωστό ότι η χρήση ναρκωτικών είναι το αποτέλεσμα της συνισταμένης της προσωπικότητος του ατόμου και της επίδρασης του περιβάλλοντος.

Ας προσπαθήσουμε να το εξετάσουμε από δύο σκοπιές.

Γιατί δίνουν ναρκωτικά στους νέους και γιατί οι νέοι τα δέχονται.

α) Για να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα. Γιατί δίνουν στους νέους ναρκωτικά;

Όταν η χρήση των προϊόντων αυτών, έχει άμεση σχέση με τον πλούτο μεγάλης ομάδας ατόμων, δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά.

Εμπόριο ναρκωτικών, εμπόριο όπλων και παιδεραστία είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Είναι γνωστό ότι στο πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας η αγορά μεγάλου μέρους όπλων έγινε με αντάλλαγμα ναρκωτικών. Το διεθνές δίκτυο παιδεραστίας πού ακούσαμε όλοι από τα ΜΜΕ τώρα τελευταία, χρησιμοποιούσε ναρκωτικά για να ελέγχει τα θύματά του. Επίσης τα ανήλικα παιδιά εύκολα μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για "βαποράκια". Γι';αυτό στόχος τους σήμερα είναι παιδιά όλο και μικρότερης ηλικίας.

β) Γιατί οι νέοι παίρνουν ναρκωτικά;

Θα αρχίσουμε από τότε που το παιδί καταλαβαίνει τον εαυτό του και βρίσκεται στο περιβάλλον της οικογένειάς του . Έχει μεγάλη σημασία η τρυφερή αυτή ηλικία για την περαιτέρω διάπλαση του παιδιού.

Το παιδί παίρνει τα πρώτα μηνύματα από τους γονείς του. Τι γίνεται όμως όταν οι ανάγκες της οικογένειας θέλουν και τους δύο γονείς να εργάζονται; Το παιδί μεγαλώνει με την άμεση επίδραση των παππούδων, γιαγιάδων, οικιακών βοηθών κ. λ. π. Η τηλεόραση γίνεται η επικοινωνία του με τον έξω κόσμο. Αλλά και τον λιγοστό χρόνο που βλέπει τους γονείς του, παίρνει τα σωστά μηνύματα; Τι γίνεται όταν βλέπει τους ίδιους να χρησιμοποιούν ένα σωρό εξαρτησιογόνες ουσίες όπως καφέδες, τσιγάρα, ποτά και ηρεμιστικά; Με ποιο τρόπο θα γίνουν πιστευτοί όταν του λένε : "Εσύ δεν πρέπει να παίρνεις διότι σου κάνει κακό". Όσο υπάκουο και αν είναι το παιδί, δεν θα περιμένει να μεγαλώσει γιά να κάνει χρήση και αυτό; Είναι αναγκαίο όμως να αναρωτηθούμε: Ποιο είναι το σημερινό πρότυπο μιας οικογένειας; Αυτή που έχει περισσότερα λεφτά. Αυτή που έχει ένα αυτοκίνητο καλύτερο από την άλλη. Τι γίνεται όταν το παιδί βλέπει τον πατέρα του ή την μητέρα του να οδηγούν το αυτοκίνητο παραβιάζοντας τα σήματα, το κόκκινο φανάρι ή τον μονόδρομο;

Αμέσως στο παιδί δημιουργείται η εντύπωση ότι ο νόμος είναι για τους δειλούς, γιά τα ανθρωπάκια, εμείς είμαστε οι δυνατοί, έχουμε τις γνωριμίες και δεν θα τιμωρηθούμε.

Θα σας αναφέρω μια μικρή ιστορία. Σε ένα Super Market ένα μικρό, 6 έως 8 χρόνων, αφού έτρωγε τις σοκολάτες την μία μετά την άλλη, του λέει η μητέρα του: "Καλά πόσες σοκολάτες έφαγες;" Και ο μικρός απαντά με πονηρό ύφος: "Δεν έχει σημασία πόσες έφαγα, αλλά πόσες θα πληρώσουμε". Η μητέρα του γέλασε περήφανη με την "εξυπνάδα" του γιου της και προσθέτει: "Αυτός ξέρει να ζήσει".

Μετά την οικογένεια τα επόμενα μηνύματα έρχονται από το σχολείο.

Τι θα γίνει όμως όταν οι γονείς επεμβαίνουν στο έργο των δασκάλων με παράπονα και απειλές επειδή τιμώρησαν το παιδί τους; ή όταν οι δάσκαλοι αδιαφορούν γιά την εκπαίδευση; Το παιδί όταν δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του ή όταν νομίζει ότι υστερεί σε κάτι, προσπαθεί να μειώσει τους άλλους. Όταν οι άλλοι είναι χειρότεροι από αυτό, τότε δικαιώνεται. Έτσι το παιδί δεν γνωρίζει την αγάπη αλλά το μίσος. Τα ΜΜΕ δίνουν στο παιδί την "χαριστική βολή των μηνυμάτων", ακούει ότι κλέφτες, δολοφόνοι βιαστές, έμποροι ναρκωτικών, γίνονται ήρωες. Το παιδί θα μεγαλώσει τότε σε ένα κόσμο που η παρανομία είναι ο κανόνας. Γιατί αυτό να υπακούει; Δεν υπάρχει κάποιο ίνδαλμα. Δεν είδε σαν πρότυπο κάποιον που προσέφερε στην κοινωνία κάτι, μια ανακάλυψη, ένα φάρμακο, μία επιστημονική έρευνα, μιά εφεύρεση. Μεγαλώνοντας μαθαίνει να είναι φυγόπονο. Το μέσον θα είναι αυτό που θα το βοηθήσει να επιτύχει και όχι η εργασία. Το εύκολο κέρδος είναι αυτό που επιδιώκει. Έτσι ο ελεύθερος χρόνος του είναι γιά την απόλαυση. Μια απόλαυση που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Παράλληλα το παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αντιπαλότητος και φανατισμού. Τον διπλανό τον μισούμε γιατί υποστηρίζει άλλη ομάδα από την δική μας. Τον άλλο τον μισούμε γιατί υποστηρίζει άλλο κόμμα από το δικό μας. Μισούμε ακόμα και αυτούς που ακούν διαφορετική μουσική από την δική μας (οι λεγόμενοι ροκάδες με τα μέταλλα, τους φλώρους κ.α). Παντού φανατισμός. Είναι γνωστοί οι καβγάδες των "φιλάθλων" στα γήπεδα πριν..... τον αγώνα. Των πολιτικών κομμάτων, και δυστυχώς, του κανόνος δεν εξαιρούνται οι θρησκευτικές οργανώσεις. Ποιος όμως θα διδάξει την αγάπη στα παιδιά μας; Αφού η εκκλησία με τις υποομάδες της και τους τσακωμούς της τα κρατάει μακριά; Είναι γνωστό ότι ο νέος που φτάνει στην ήβη έχει να αντιμετωπίσει μια συνισταμένη διαφόρων επιδράσεων. Το σώμα του αλλάζει και το μεν κορίτσι γίνεται γυναίκα το δε αγόρι γίνεται άνδρας αντίστοιχα. Σ';αυτή την αλλαγή λόγω των ορμονών που απότομα καταπλημμυρίζουν τον έφηβο υπάρχει και μια αλλαγή του ψυχισμού του που εκδηλώνεται με μελαγχολία, άρνηση για τα πάντα και γενικά με μια αλλαγή στη συμπεριφορά του πότε μεγάλη και πότε μικρή. Συνέπεια αυτών είναι ο έφηβος να παρουσιάζει μια συναισθηματική δυσκολία, να μη ξέρει τι του συμβαίνει, προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες γι';αυτό που του συμβαίνει σε διάφορα γεγονότα (διάβασμα, έλλειψη διασκέδασης κ.α.), που έχουν σαν αποτέλεσμα να του προκαλούν ένα τεράστιο TRESS που δημιουργεί και αυτό με τη σειρά του μια απογοήτευση για τον ίδιο του τον εαυτό, και έτσι έχουμε ένα φαύλο κύκλο.

Στην ήβη αρχίζει η εμπειρία να αντικαθιστά την έννοια του ενστίκτου. Η εμπειρία τώρα στηρίζεται στην παρατήρηση της συμπεριφοράς του άλλου. Ταυτόχρονα η προσωπικότητα του εφήβου, έχει ανάγκη να προβληθεί Προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι έχουν άδικο και αυτός έχει δίκιο. Είναι τόσο μεγάλη η επιμονή του αυτή ώστε πολλές φορές θυσιάζει και την λογική γι';αυτήν (αν και ξέρει ότι έχει άδικο).

Αυτοί είναι σε πολύ γενικές γραμμές (υπάρχουν και ένα σωρό άλλοι) οι βιολογικοί παράγοντες που αντιμετωπίζει ένας έφηβος. Αν τώρα σε αυτούς τους παράγοντες προστεθούν και άλλοι όπως οικογενειακοί (από το να είναι μιά οικογένεια διαλυμένη, μέχρι το να υπάρχουν άλλα παιδιά στην οικογένεια) , κοινωνικοί (ανεργία, υποαπασχόληση κ.α.), επόμενο είναι να έχουμε μια τέτοια συμπεριφορά.

Αυτή την κατάσταση εκμεταλλεύονται διάφοροι για να παγιδεύσουν τους νέους με σκοπό να πλουτίσουν. Ο νέος λοιπόν είναι γι';αυτούς ένα εύκολο θήραμα μια που του λείπει και η εμπειρία.

Η πρώτη παγίδα είναι ο διαχωρισμός σκληρών και μαλακών ναρκωτικών. "Γιατί πίνεις αυτό το ξινό ποτό που θα σου χαλάσει το στομάχι; Μπορείς να φτιαχτείς καλύτερα με ένα τσιγάρο χασίσι που δεν είναι σκληρό και δεν είναι επικίνδυνο". Με αυτά τα λόγια γίνεται η μύηση του υποψηφίου χρήστη. Πόσοι όμως μπορούν να σταματήσουν στην δοκιμή και να μη δώσουν συνέχεια;



Εδώ πρέπει να δοθεί όλο το βάρος της ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ, μια και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για την καταστολή., διότι οι έμποροι έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σε όλον τον κόσμο. Σαν παράδειγμα φέρνω τον πόλεμο της Βολιβίας με τους εμπόρους ναρκωτικών, ο οποίος είχε σαν αποτέλεσμα να πλουτίσουν τα καρτέλ της Βενεζουέλας, Βραζιλίας κ.α.

Προχθές ακόμα ακούσαμε στην τηλεόραση ότι έμπορος ναρκωτικών, πρώην αστυνομικός, πήρε άδει από την φυλακή γιά..... να μαζέψει μήλα. Άλλος έμπορος ναρκωτικών, καταδικασμένος σε 3 φορές ισόβια, βγήκε με αναστολή.

Επομένως η δική μου πρόταση είναι να γίνεται ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ από την μικρή ηλικία του νηπιαγωγείου (γιατί εκεί περνούν καλύτερα τα μηνύματα), η οποία θα επαναλαμβάνεται στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο σε άλλο επίπεδο, όπως π.χ. γίνεται με τα μαθηματικά.

Ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγουμε έναν κίνδυνο, είναι να τον γνωρίζουμε. Αυτό που λέμε "Η ΑΓΝΟΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ" είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Και όταν λέμε ενημέρωση δεν εννοούμε μια εκπομπή στη τηλεόραση ή ένα άρθρο στην εφημερίδα, διότι ως γνωστό ο νέος θα αλλάξει κανάλι ή δεν θα πιάσει την εφημερίδα στα χέρια του. Εννοούμε και επιμένουμε να μπει σαν μάθημα στα σχολεία η ενημέρωση σε θέματα υγείας, ναρκωτικών, κυκλοφοριακής αγωγής και δημοκρατίας (να μάθουν οι νέοι να σέβονται τους νόμους). Το μόνο όπλο που μας έμεινε είναι να θωρακίσουμε τα παιδιά μας με γνώσεις. Αν τα παιδιά μας ξέρουν καλά τις παγίδες, δεν θα έχουν την περιέργεια να δοκιμάσουν κάτι που θα μπορούσε να είναι η καταστροφή τους. Φτάνει να πεισθούν και να μη το θεωρήσουν παραξενιά ή υπερβολή των γονέων τους. Πάνω σ';αυτό πρέπει να εργασθούμε και να επιμείνουμε. Η Εκκλησία θα έπρεπε να συμβάλλει πιο δυναμικά σε αυτόν τον αγώνα διδάσκοντας την αγάπη μαζί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την Πολιτεία. Οι γονείς να μην αποθαρρύνουν τα παιδιά τους από τον αθλητισμό, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και οποιαδήποτε απασχόληση ώστε από μικρά να συνηθίσουν να ασχολούνται με κάτι χρήσιμο, σαν διασκέδαση και να μην βρίσκουν ενδιαφέρον στις διάφορες καφετέριες και ΒΑR της περιοχής. Να συζητούν με Ψυχολόγους ή με τον Οικογενειακό τους Ιατρό, για την συμπεριφορά των παιδιών τους. Οι γιατροί πρέπει να εξηγούν στον έφηβο ότι αυτό που του συμβαίνει είναι φυσιολογικό και παροδικό.

Να επιβραβεύονται προσπάθειες για πρωταθλητισμό, ανακαλύψεις, εφευρέσεις, λογοτεχνία κ.α. ώστε ο νέος να έχει ινδάλματα, πρωταθλητές, πετυχημένους επιστήμονες, καλλιτέχνες και όχι κάποιο άτομοo που βλέπουμε στην τηλεόραση ότι έκανε χρήση ναρκωτικών και... πώς τιμωρήθηκε.

Όσο κι'; αν πιστεύουμε ότι στο δικό μας το παιδί δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, ο κίνδυνος των ναρκωτικών πάντα υπάρχει.

Με αυτόν το τρόπο πιστεύω να πετύχουμε τον περιορισμό των ναρκωτικών, μόνο σε άτομα με σοβαρές διαταραχές της προσωπικότητος, τα οποία ως γνωστόν τα άτομα αυτά χρειάζονται ειδική ψυχοθεραπεία.

Τελειώνοντας, ας θυμηθούμε τα λόγια του Κωστή Παλαμά: "Κριτές θα μας δικάσουν, οι νεκροί και οι αγέννητοι" . Αλήθεια, τι θα πούμε στους συγγενείς των χιλιάδων θυμάτων των ναρκωτικών; Τι θα πούμε στα παιδιά που θα γεννηθούν; Τί κόσμο θα τους παραδώσουμε; Συχνά ακούγεται η φράση "φταίει η κοινωνία". Ποια όμως είναι η κοινωνία; Εμείς όλοι δεν την απαρτίζουμε; Όλοι δεν πρέπει να κάνουμε κάτι;

Εμείς σαν γονείς μπορούμε να πάρουμε ένα βιβλίο και να ενημερωθούμε. Αντί να πάμε ένα βράδυ στον κινηματογράφο, να επισκεφθούμε μια κοινότητα απεξάρτησης ("ΘΗΣΕΑΣ", "ΣΤΡΟΦΗ", "ΙΘΑΚΗ"), να παρακολουθήσουμε σεμινάρια, ημερίδες ή καλύτερα να διοργανώσουμε με την βοήθεια των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, τέτοια σεμινάρια σε κάθε γειτονιά. Οι Πολιτικές Νεολαίες θα έπρεπε, αν θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν, να εργασθούν ΜΑΖΙ σ';αυτόν τον τομέα, παραβλέποντας τις διάφορες αντιπαλότητες, διότι ο κίνδυνος είναι ένας και αρκετά μεγάλος. Έχοντας λοιπόν σαν οδηγό την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό, πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας την αγωγή εκείνη που θα τα βοηθήσει να χτίσουν μιά κοινωνία καλύτερη από την δική μας, χωρίς μίσος, χωρίς ναρκωτικά, χωρίς ατυχήματα.

Μανώλης Ι Γάλλος

ΜΑΙΕΥΤΗΡ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ